Recensie: Irish Festival

“Een festival over Ierse muziek was voor ons onbekend terrein, dus wij gingen met een open blik en gehoor naar De Tamboer. Bij Ierse muziek kwamen wij niet verder dan de Kelly-family en River Dance. Dus hoe anders zou dit zijn?

Gezamenlijk met de groep Wijkspotters werd gestart op het podium bij The Dublin Legends. Hierbij kregen wij onze bedenkingen. De folkmuziek was nog enigszins vrolijk, maar omdat wij de groep niet uit hun glorietijd kenden, konden wij ons niet onderdompelen in nostalgie en wist de huidige performance ons niet te overtuigen. Daarom gingen we weer op pad, op naar een andere zaal.

Hier zagen we West of Eden, een groep uit Zweden. Zouden zij echt voor deze avond helemaal uit Zweden zijn gekomen? Dit vroegen wij ons af. Zo ja, respect daarvoor. Hier was de muziek iets luchtiger en vooral ook het optreden. Toen wij even later een familielid tegenkwamen (met een zojuist gehaald glas Guinness in de hand) en haar vroegen wat zij van de avond vond, gaf zij treffend het verschil aan met de band die we hiervoor zagen. ‘Die hoeven zich niet meer te bewijzen. Andere groepen moeten er nog iets voor doen’.

Wij waren duidelijk iets te laat bij The Dublin Legends weggegaan, want we hoorden alleen het laatste nummer van West of Eden en dit maakte meer indruk op ons. In het Café hoorden we shanty-liederen van Easy & Free, hiervoor waren wij niet per se in de stemming, dus gingen we op naar de Salon. Deze was echter helemaal vol. Er was al uitgelegd dat bands normaal gesproken onder de trap staan in plaats van in de Salon, maar voor de luisterliedjes van Clachán was voor een bijzondere locatie gekozen.

Dan naar Ierse Pub. Aha, hier kwam het Guinness, sinds 1759 gebrouwen zoals was af te lezen van het bierviltje, en de pale ale vandaan. Leuke ambiance waarvan overigens ook moet worden gezegd dat door de hele Tamboer aandacht was besteed aan de aankleding. Zelfs de grote zaal had, waar wij later zaten op de tweede verdieping, aankleding tegen de border.

In de Ierse pub was de muziek van de Folk Surprise nog aangenamer. Met een zangeres die bij sommige songs gebruik maakte van de Bodhran, een Ierse lijsttrommel, werden wij hier zeker vrolijk van. Naderhand viel ons op dat wij van optreden naar optreden ook meer en meer het gevoel van de Ierse muziek konden waarderen. Wij gingen van ‘op naar top’ zullen we maar zeggen. Ook viel ons op dat het ook lag aan de bespeelde instrumenten. Begonnen wij met viool en gitaar, hier werd later accordeon en Bodhran aan toegevoegd. En met de goede zangeres werd dit een echte pubsfeer.

Na hun optreden begon in de foyer MEGA Trad. Nog zittend in de Ierse pub (leuk dat deze aan één zijde open was) kwamen de basdreunen al lichamelijk bij ons binnen. Waar zou dit naar leiden? Het bleek een geweldige groep die met mandoline, viool en gitaar en hun zang een, zoals zij zelf omschreven, soort kadans wisten op te bouwen die telkens leidde naar een climax. Met handen en voeten liet dit trio horen wat Ierse muziek teweeg kon brengen. 

Hoewel wij bij The Dublin Legends nog het idee hadden dat het publiek hoofdzakelijk uit ouderen bestond, zagen wij hier ook jongeren. Later concludeerden wij dat gedurende de avond de artiesten telkens jonger werden en met hen ook het publiek. Tenminste, dat leek voor ons zo.

Hoewel het optreden nog niet was afgelopen, gingen we toch naar de volgende. Wij kozen voor een zitplaats op de tweede verdieping om te kijken naar Boxing Banjo. Met één banjo, één accordeon, één viool en één gitaar kwamen wij nu toch echt bij de hedendaagse Ierse muziek terecht. Ook die opbouw in de avond gaf volgens ons een mooi beeld weer, namelijk Ierse muziek van verleden tot heden. Wij hebben genoten van het optreden. Vier jonge mensen die op hun eigen wijze hun passie naar voren brachten. Wij werden ook beweeglijker, want hier kon je niet bij stilzitten.

Ook aan dit optreden kwam een eind en dus keken wij nog even of de Salon voor de tweede sessie van Clachán bereikbaar was. Even luisterend bij de deur, wisten wij deze instrumentale luistermuziek met fluit en de thin whistle (ook even gegoogeld) ook zeker te waarderen. Maar staand in de rij was niet een optimale plaats om te luisteren.

Voor ons was de avond compleet. Een avond met opbouw qua muziek, het publiek was relaxt, de sfeer was goed. Er was voldoende ruimte (op de Salon na dan), dus geen gedrang. De leuke combinaties in de ruimtes van staan en zitten, de aankleding, en verrassend, zelfs voor een hapje kon je terecht, maakte het een geslaagde avond. Wij weten nu dat er een diversiteit aan stijlen is in deze Ierse muziek waarin wij wel een herkenbaar overeenkomstig basisritme ontdekten. We waren vooral blij verrast door de laatste optredens, dus we zijn ervaringen rijker en zullen zeker overwegen om in de toekomst nog een Iers optreden te bezoeken.”